ზუსტად არავინ იცის, რა ხილვა ჰქონდა ტეხასის ქალაქ ელ პასოს სასტუმროს ნომრის ფანჯარასთან შუაღამისას მდგომ კორმაკ მაკართის, თუმცა მის წარმოსახვაში ცეცხლმოდებულმა მთებმა და იმავე ნომერში მძინარე ოთხი წლის შვილის მშვიდმა სუნთქვამ პულიცერის პრემიის ლაურეატი წიგნი „გზა“ დააწერინა.
ამ წიგნში გადაჭიმულ გზაზე ყველაფერი მკვდარია, ყველაფერი მდუმარე და გამოყინულია. აღარ არსებობს წესრიგი, კანონი, მორალი და არანაირი ზღვარი, რადგან აღარავინ დარჩენილა, ვისაც მის გადაბიჯებას ვერ მოსთხოვ. კაცობრიობის ნარჩენები უხსოვარ დროში ჩატოვებულ პირველად ინსტინქტებს იხსენებენ და გადარჩენისკენ ისევე მიილტვიან, როგორც დიდი ხნის წინ გადაშენებული მწერები ეტანებოდნენ სამუდამოდ გამქრალ სინათლეს.
…მაგრამ სწორედ ამ გზაზე მიაბიჯებენ კაცი და ბიჭი, მამა და შვილი, ადამიანი და ანგელოზი, და სწორედ ამ გზაზე იწერება შვილისადმი მშობლის უპირობო, შეუქცევადი, ზოგჯერ გაუაზრებელი და ინსტინქტური სიყვარულის უდიდესი ამბავი.
„ჯონი რომ არა, რომ არა ჩემი ბიჭუნა, ეს წიგნი არ იარსებებდა. ამიტომაც მივიჩნევ მას ჩემს თანაავტორად. და თუ კითხვისას ეს ისტორია გაუსაძლისად სევდიანი მოგეჩვენებათ, გახსოვდეთ, რომ ის სინამდვილეში მხოლოდ მამისა და შვილის სიყვარულზე დავწერე“, – ამბობდა კორმაკ მაკართი.
