სამოთხე

წიგნის მთავარი გმირი, რომელიც თავის ამბავს მოგვითხრობს, ტოკიოს ერთ-ერთი გარეუბნის სკოლის 14 წლის მოსწავლეა. მას ზარმაცი თვალის სინდრომი აქვს, რის გამოც კლასში ცხოვრებას უმწარებენ, თუმცა, შეწინააღმდეგების ნაცვლად, ჩაგვრის უხმოდ მოთმენას არჩევს. ერთადერთი, ვისაც მისი ესმის, თანაკლასელი გოგონაა, სახელად კოჯიმა. კლასელების ფიზიკური და სიტყვიერი შეურაცხყოფის საპასუხოდ, მთავარი გმირის მსგავსად, ისიც ჯიუტად დუმს.
კოჯიმას წერილით დაწყებული ურთიერთობა მეგობრობაში გადაიზრდება, თუმცა ეს კავშირი თანამოაზრეებს თანამებრძოლებად მაინც ვერ აქცევს. ან შეიძლება კი მეგობრობა ეწოდოს იმ ადამიანების ურთიერთობას, რომელთაც განცდილი ტკივილისა და დუმილის მეტი არაფერი აერთიანებთ?!
მიეკო კავაკამის „სამოთხე“, რომელშიც შემაწუხებელი დაუნდობლობითაა წარმოჩენილი ჩაგრულისა და მჩაგვრელის ბუნება, მკითხველში ერთდროულად ბრაზს და სევდას იწვევს. შეკითხვები, რომელთა დასმასაც ადამიანი ხშირად საკუთარ თავსაც ვერ უბედავს, იმდენად ხმამაღლა გაისმის, რომ მათი უპასუხოდ დატოვება შეუძლებელი ხდება.