ილიადა

„თანამედროვე მსოფლიო კარგად იცნობს მხატვრული ლიტერატურის ე. წ. „კანონს“, იმ დიადი წიგნების ჩამონათვალს, რომელთაც გადამწყვეტი და წარუშლელი გავლენა მოუხდენიათ დასავლურ კულტურაზე…

როგორც უნდა აიგოს „თავისუფალ ხელოვნებათა“ კანონი, მაინც ვერავინ აუვლის გვერდს პირველ ევროპელ ავტორს, ჰომეროსს… იგი ამგვარ სიაში, როგორც წესი, პირველია. პირველი წასაკითხი წიგნებიც ჰომეროსის პოემები „ილიადა“ და „ოდისეაა“.

ლიტერატურის ისტორია რომ ჰომეროსის გარეშე არ არსებობს, ამაზე არავინ დავობს. და მაინც რატომაა ჰომეროსი წასაკითხი? რას აძლევს თანამედროვე ადამიანს ოცდარვა საუკუნის წინ დაწერილი თუნდაც გენიალური პოემები? თუ ჰომეროსი არ იცის, რა ფერი, რა სიღრმე, რა სიზუსტე, რა სითბო მოაკლდება მის მრავალფეროვან ცხოვრებას? თუ „ილიადა“ და „ოდისეა“ არ გაუგია, სხვა წიგნს ვერ წაიკითხავს, სპექტაკლს ვერ დაესწრება, მანქანას ვერ წაიყვანს? – იქნებ, პასუხი ისაა, რომ უკეთესად წაიკითხავს, უფრო ხშირად დაესწრება, უფრო სწორი გზით წაიყვანს?“

„ჰომეროსმა შექმნა გალერეა ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული გმირებისა, რომლებიც მოულოდნელი და იდუმალი ბმებით ერთიან ანსამბლს ქმნიან. პოეტი მათ ხატავს როგორც მუსიკალურ ინსტრუმენტებს, რომლებიც სხვადასხვა ხმას გამოსცემენ, მაგრამ ერთად აჟღერებულნი თანახმიანობას, სიმფონიას ქმნიან.“